|| ఓ సంభాషణ || by Mercy Margaret
-----------------------------
కళ్ళ లోంచి రెండు కన్నీటి చుక్కలు రాలి పడబోతుండగా
నువ్వు నీ చేతుల్లోకి వాటిని తీసుకోవడంతో
నీ కళ్ళలోకి చూసాను
చిరు నవ్వు నవ్వావు

ఎందుకు నవ్వడం నా పరిస్థితి నీకు తెలియదు
ఇప్పటికి నన్ను ఒంటరిగా వదిలేయ్ అన్నాను
నువ్వు మళ్ళీ నన్ను చూసి అంతే జాలిగా నవ్వావ్ 

నువ్వూ ఒకసారి ఏడ్చావ్ మరిచిపోకు అన్నాను
అవును అంటూ తలూపావ్
కళ్ళు ఒకసారి మూసుకోమని ఏ౦ కనిపిస్తుంది అని అడిగావ్
చీకటి అన్నాను ..
ఇప్పుడు అని అంటే లోకం అన్నాను

వెంటనే నువ్వు నా ముందుగా నిలబడి "నేను కనబడుతున్నాను "
అంటావ్ అనుకున్నానని మళ్ళీ దయగా నవ్వుతూ
నీ రెండు చేతులు తెరిచావ్ నా కన్నీటి చుక్కలు ముత్యాలయ్యాయి
కాని

నాకు గుర్తుంది ఆ ముత్యం నీ అరచేతి గాయంలో ఇరుక్కోవడం
వెంటనే నా దుఖానికి కారణం ఆవిరైయ్యింది
నీ రెండు చేతులను తెరిచి ముద్దాడాను
ఆ స్పటిక సముద్ర తీరానా
జీవ వృక్షపు నీడలో ఫలాలు తినడానికి రమ్మన్నావ్
అంతే

మోకరిల్లాను ఆ పాదాలపై చీలలు చేసిన గాయాలు
నన్ను చూసి నవ్వాయి
నేను మాత్రం వాటిని ఎప్పటికి వదల దలుచుకోలేదు
అందుకే
పరదైసులోకి రావడానికి నీ అడుగుల జాడల్లో ఇలా పయనమై వచ్చాను

--------------------------(30/9/2013)--------